Dansen met de Godin
Deel 1: Ayna hoort de roep van de Godin
Eerste hoofdstuk: De roep van het bos
Ayna woonde aan de rand van het bos, waar de wind fluisterde in de bladeren en de zonnestralen speelden tussen de takken. Ze was een kind van de natuur, met haar haren zo wild als de klimop en haar ogen zo groen als het mos.
Op een open plek, waar varens wuifden in de wind, ontmoette ze haar beste vriendin Eva. Eva, met haar blonde krullen en lach die de zon kon verdringen, was Ayna's tegenpool.
"Ayna, kom dansen!" riep Eva, haar armen wijd uitgespreid.
Anya glimlachte en sloot haar ogen. Ze voelde de wind in haar haren en de zon op haar gezicht. De muziek van de vogels vulde haar oren. Ze begon te dansen, haar voeten ritmisch bewegend op de zachte bosgrond.
"Weet je nog," zei Eva, terwijl ze tussen de bomen sprong, "hoe we vroeger hutten bouwden van takken en bladeren?"
Anya knikte. "En verhalen vertelden over de elven en feeën die in het bos wonen."
"En we zongen liederen voor de maan," voegde Eva toe, haar stem zacht als een briesje.
Ze stopten met dansen en keken naar de zon die door de bladeren scheen.
"Ik hou van het bos," fluisterde Ayna. "Het is alsof ik hier thuis ben."
Eva legde haar arm om Ayna's schouder. "Ik ook. Het is een magische plek."
Anya keek diep in de blauwe ogen van Eva. Ze voelde een diepe band met haar vriendin, een band die sterker was dan woorden.
"Ik weet niet wat ik zou doen zonder jou," zei Ayna.
Eva glimlachte. "En ik weet niet wat ik zou doen zonder jou."
Ze omhelsden elkaar, omringd door de stilte van het bos. Op dat moment voelde Ayna zich gelukkig en compleet. Ze wist dat ze altijd een thuis zou hebben in het bos, en dat Eva altijd haar beste vriendin zou zijn.
Maar er was iets dat Ayna niet wist. Er was een geheim dat in het bos verborgen lag, een geheim dat haar leven voor altijd zou veranderen.
De roep van de godin was zacht, maar Ayna kon hem niet negeren.
Dit was slechts het begin van haar reis.
De zon daalde langzaam achter de horizon, kleurde de hemel in tinten van goud en roos. De wind fluisterde door de bladeren, de vogels vlogen in formatie naar hun nesten. Ayna en Eva zaten op een omgevallen boomstam, hun voeten in het mos.
"Ik mis ze nog steeds," fluisterde Ayna, haar ogen gericht op de ondergaande zon.
Eva knikte, haar hand op Ayna's schouder. "Ik weet het. Het is moeilijk om zonder ouders te leven."
Ayna was tien jaar oud toen haar ouders bij een ongeluk omkwamen. Ze was alleen achtergebleven, met als enige troost haar grootmoeder Ilke. Ilke was een wijze vrouw die in een klein huisje aan de rand van het bos woonde. Ze leerde Ayna veel over de natuur, over de kracht van kruiden en planten.
"Het bos is mijn thuis," zei Ayna, haar stem zacht. "Hier voel ik me dicht bij hen."
Eva keek naar de bomen die zich om hen heen verhieven, hun takken als reuzenarmen naar de hemel reikend. "Ja, het bos is een magische plek."
Ayna sloot haar ogen en voelde de wind in haar haren. Ze hoorde het geruis van de bladeren, het gezang van de vogels. Ze voelde de kracht van de natuur om haar heen.
"Ik weet dat ze hier bij me zijn," fluisterde ze. "In het bos."
Eva glimlachte. "Ik weet zeker dat ze dat zijn."
Ze zwegen in stilte, genietend van de schoonheid van de avond. Ayna voelde zich vredig, ondanks haar verdriet. Ze wist dat ze nooit echt alleen zou zijn, zolang ze het bos had.
En ze had Eva.
"Kom," zei Eva, haar hand uitstekend. "Laten we naar huis gaan."
Ayna pakte haar hand en ze liepen samen door het bos, de maan als hun gids. De sterren fonkelden in de diepzwarte hemel, alsof ze hen toelachten.
Ayna wist dat ze een moeilijke reis voor de boeg had, maar ze was niet bang. Ze had haar vriendin, ze had het bos, en ze had de kracht van de natuur om haar te leiden.
De roep van de godin was sterker geworden.
Ayna was klaar om te antwoorden.
De geur van houtrook hing in de lucht toen Ayna en Eva het kleine hutje aan de rand van het bos naderden. Een zacht licht scheen door de ramen, een baken van warmte en veiligheid.
"Ik ben zo moe," zuchtte Ayna.
Eva lachte. "Ik ook. Maar ik heb honger!"
Ayna glimlachte terug. "Ik heb net de perfecte remedie."
Ze openden de deur en werden begroet door een knorrende snuit en een vrolijke kwispelende staart.
"Sfinx!" riep Ayna, en ze boog zich om het roze varken te knuffelen.
Sfinx was Ayna's huisdier, een geschenk van haar grootmoeder Ilke. Varkens zijn intelligente dieren, en Sfinx was de slimste van allemaal. Hij kon zijn naam herkennen, trucjes uitvoeren en zelfs eenvoudige opdrachten volgen. Ayna had hem Sfinx genoemd vanwege zijn wijsheid en zijn kalme, vriendelijke aard.
Sfinx wreef zijn snuit tegen Ayna's been en knorde tevreden. Hij was blij om haar te zien.
"Kom binnen," zei Ilke, haar stem warm en gastvrij. "Het eten staat op tafel."
Ayna en Eva gingen naar binnen en namen plaats aan de keukentafel. Ilke had een heerlijke stoofpot gemaakt, met geurige kruiden uit het bos. Ayna schepte een royale portie op voor Sfinx, die kwispelde met zijn staart en met smaak begon te eten.
Terwijl ze aten, vertelde Ayna Ilke over haar dag met Eva. Ze vertelde haar over de vogels die ze hadden gezien, de bloemen die ze hadden geplukt, en de verhalen die ze hadden gedeeld.
Ilke luisterde aandachtig, haar ogen glimlachend. "Het bos is een goede plek voor jou," zei ze. "Het leert je over de natuur, over jezelf."
Ayna knikte. "Ja, ik weet het. Ik ben blij dat ik hier woon."
Na het eten gingen Ayna en Eva naar hun kamer. Ze waren moe, maar voldaan. Ze kropen in bed en vielen al snel in slaap, met het geluid van de wind in de bomen als een slaapliedje.
Ayna droomde van het bos, van de godin, en van de reis die haar te wachten stond. Ze wist dat het een moeilijke reis zou zijn, maar ze was niet bang. Ze had haar vriendin, ze had het bos, en ze had de kracht van de natuur om haar te leiden.
De roep van de godin werd steeds sterker.
Ayna was klaar om haar lot te omarmen.
De reis van de danseres
Tweede hoofdstuk: De roep van de bron
De ochtendgloed kleurde de hemel roze terwijl Ayna en Sfinx het bos in trokken. De dauw glinsterde op de bladeren, de vogels zongen hun ochtendlied. Ayna droeg een mand over haar schouder, klaar om de geneeskrachtige wortels te verzamelen die haar grootmoeder Ilke nodig had.
Sfinx snuffelde aan de grond, zijn neus op zoek naar de geur van de wortels. Hij was een trouwe metgezel, altijd alert en behulpzaam. Ayna wist dat ze op hem kon rekenen.
Ze dwaalden dieper het bos in, langs kronkelende paden en over rotsblokken. De zon scheen door de bladeren, creëerde een schitterend schouwspel van licht en schaduw. Ayna voelde de frisse lucht in haar longen, de kracht van de natuur om haar heen.
Toen ze bij het meer aankwamen, stopte Sfinx plotseling. Hij hief zijn snuit op en snoof in de lucht. Ayna volgde zijn blik en zag de opening van een grot, verborgen tussen de bomen.
"Wat is er, Sfinx?" fluisterde ze.
Sfinx knorde zachtjes en liep toen naar de grot toe. Ayna aarzelde even, maar haar nieuwsgierigheid won. Ze volgde Sfinx de donkere grot in.
De lucht was vochtig en koel, de enige geluiden waren het druppelen van water en het echoën van hun voetstappen. Na een paar meter boog het pad scherp naar beneden. Anya moest zich vooroverbuigen om verder te kunnen.
Sfinx bleef bij haar, zijn lichaam tegen haar benen gedrukt. Ayna voelde zijn warmte en geruststelling.
Op een gegeven moment werd het pad te smal voor Sfinx. Hij stopte en keek haar aan met zijn trouwe ogen.
"Ga maar," fluisterde Ayna. "Ik vind mijn weg wel."
Sfinx knorde zachtjes en draaide zich om. Hij verdween in de duisternis.
Ayna ging alleen verder. Het pad was nu nauwelijks breder dan haar schouders. Ze klom op handen en voeten omhoog, de rotswand vochtig en glad.
Na een lange klim kwam ze in een open ruimte. De grot was enorm, met hoge bogen en glinsterende kristallen die een magisch licht uitstraalden.
Midden in de grot was een bron, helder en puur. Het water borrelde op en stroomde in een klein meertje.
Ayna staarde in verbazing naar de bron. Ze voelde een onweerstaanbare kracht die haar naar het water trok.
Op dat moment hoorde ze een zachte melodie. Het klonk als een fluit, of als een vogelzang. De melodie vulde de grot en omhulde Ayna in een warm bad van geluid.
Ayna sloot haar ogen en liet zich leiden door de muziek. Ze begon te dansen, haar bewegingen vloeiend en gracieus. Ze voelde de energie van de bron door haar lichaam stromen, haar kracht en vitaliteit gevend.
De melodie werd sterker en Ayna's dans werd wilder. Ze draaide en sprong, haar lichaam in perfecte harmonie met de muziek.
Toen de melodie plotseling stopte, bleef Ayna staan, haar hart bonkend in haar borst. Ze opende haar ogen en zag dat de grot leeg was.
De bron was verdwenen, de kristallen waren dof geworden. De enige sporen van magie waren de echo van de melodie in haar hoofd en het gevoel van kracht in haar lichaam.
Ayna wist niet wat er was gebeurd, maar ze wist dat ze nooit meer hetzelfde zou zijn. De roep van de bron had haar veranderd, haar geopend voor een nieuwe wereld van magie en kracht.
De reis van de danseres was nog maar net begonnen.
Derde hoofdstuk: De kracht van de Shakti
Ayna keerde terug naar het hutje, haar hoofd vol vragen. Ze vond Ilke in de keuken, thee aan het zetten.
"Grootmoeder," zei Ayna, haar stem nog steeds trillend van de ervaring in de grot. "Ik heb iets gezien..."
Ilke glimlachte. "Vertel me alles," zei ze, haar ogen warm en wijs.
Ayna vertelde Ilke alles over de bron, de melodie en de dans. Ilke luisterde aandachtig, knikte af en toe en klopte bemoedigend op Ayna's hand.
"Wat je hebt ervaren," zei Ilke toen Ayna klaar was, "is de kracht van de Shakti."
"De Shakti?" Ayna keek haar grootmoeder vragend aan.
"Ja," zei Ilke. "De kracht van de vrouwelijke energie. Ze heeft veel verschillende namen, in verschillende culturen. Shakti, Shekinah, Sophia, Isis. Maar haar kracht is overal hetzelfde."
"En wat is die kracht?" vroeg Ayna.
"De kracht van creatie," zei Ilke. "De kracht van leven en dood. De kracht van liefde en transformatie. De Shakti is de bron van alle kracht."
Ayna voelde een rilling door haar lichaam gaan. Ze begreep wat Ilke zei. Ze had de kracht van de Shakti gevoeld in de grot.
"Maar hoe kan ik die kracht gebruiken?" vroeg ze.
"De Shakti wordt gewekt door de reis van het leven zelf," zei Ilke. "Het is een pad van inwijding, met vallen en opstaan. Maar met elke stap die je zet, word je sterker en wijzer."
Ilke beschreef de stappen op het pad van de Shakti in prachtige beelden. Ze sprak over de innerlijke reis, over het loslaten van angst en ego, over het verbinden met de natuur en met de kracht van de maan. Ze sprak over de tantra, de heilige kunst van liefde en seksualiteit, als een weg naar diepere verbinding en zelfverkenning.
Ayna luisterde met ingehouden adem, gefascineerd door de woorden van haar grootmoeder. Ze voelde dat Ilke haar een kostbaar geheim toevertrouwde, een geheim dat haar leven voor altijd zou veranderen.
"De Shakti is een krachtige bondgenoot," zei Ilke tot slot. "Maar ze is ook een veeleisende meesteres. Wees je bewust van de verantwoordelijkheid die je draagt als je haar pad betreedt."
Ayna knikte, haar hart vol moed en vastberadenheid. Ze wist dat de reis die voor haar lag niet gemakkelijk zou zijn, maar ze was klaar om de uitdaging aan te gaan.
De Shakti was ontwaakt in Ayna.
De reis was nog maar net begonnen.
Vierde hoofdstuk: De jacht op Sfinx
De zon scheen fel op het meer, de wateroppervlakte glinsterde als een miljoen diamanten. Ayna en Eva renden lachend naar de oever, hun haren wapperend in de wind. Ze sprongen in het koele water en zwommen als zeemeerminnen, hun lichamen sierlijk bewegend door de golven.
Op het grasveld genoten ze van een picknick met kleurrijke lentebloemen en verse vruchten. Ze lachten en praatten, hun vriendschap sterker dan ooit.
Plotseling hoorden ze geritsel in de struiken. Twee mannen, met geweren over hun schouders, kwamen tevoorschijn. Hun ogen waren hard, hun gezichten gespannen.
"Wilde zwijnen," gromde de ene man. "We moeten ze uitroeien."
Ayna's hart bonkte in haar borst. Ze zag Sfinx, die onschuldig snuffelde aan de rand van het bos. Hij was in gevaar.
Zonder na te denken sprong ze op en riep: "Sfinx! Kom hier!"
Sfinx keek op en zag de mannen. Hij rende naar Ayna, met grote ogen vol angst.
De mannen richtten hun geweren op Sfinx. Ayna en Eva schreeuwden in protest.
Op dat moment kwam een statige vrouw uit de struiken tevoorschijn. Ze had lange blonde haren en een koele blik in haar ogen.
"Wat is hier aan de hand?" vroeg ze streng.
De mannen lieten hun geweren zakken. "Fira," zeiden ze met respect. "We wilden op de wilde zwijnen jagen."
Fira keek naar Anya en Eva. "En wie zijn jullie?" vroeg ze.
"Ayna en Eva," zei Ayna. "We wonen hier in de buurt."
Fira keek naar Sfinx. "Is dit jouw varken?" vroeg ze.
Ayna knikte. "Ja," zei ze. "Hij is mijn huisdier."
Fira keurde Sfinx met een tweede blik. "Hij is een mooi dier," zei ze. "Jammer dat hij een varken is."
Ayna voelde woede opkomen. "Wat bedoelt u?" vroeg ze.
"Varkens zijn onrein," zei Fira. "Ze horen niet in het bos te zijn."
"Sfinx is niet onrein," zei Ayna. "Hij is mijn vriend."
Fira glimlachte smalend. "Jij bent een kind," antwoordde ze. "Je moet nog zoveel leren."
Ze keek naar de mannen en zei "Jullie kunnen gaan, ik zal me om deze kwestie bekommeren."
De mannen knikten en vertrokken.
Fira keek naar Ayna en Eva en vervolgde met een gemaakte vriendelijkheid "Ik ben Fira, adviseur van de Handelsgilde van Albon. In de stad kan je veel leren. Jullie zijn welkom om naar de jaarmarkt te komen. Het is volgende week."
Ayna en Eva keken elkaar aan. Ze wisten dat ze niet op de uitnodiging van Fira in konden gaan.
"Bedankt," zei Ayna. "Maar we kunnen niet komen."
Fira's glimlach verdween. "Waarom niet?" vroeg ze.
"Omdat we het niet eens zijn met uw mening over varkens," zei Ayna. "En omdat we niet met jagers omgaan."
Fira's ogen werden smal. "Wees voorzichtig," zei ze. "Het bos is niet altijd een veilige plek."
Ze draaide zich om en liep weg.
Ayna en Eva keken elkaar aan. Ze wisten dat ze Fira voorzichtig moesten benaderen. Ze was een machtige vrouw, en ze was duidelijk niet van plan om haar mening te veranderen.
Maar Ayna was vastberaden om Sfinx te beschermen.
En ze wist dat ze niet alleen was.
Ze had Eva, en ze had de kracht van de Shakti.
De reis was nog maar net begonnen.
Vijfde hoofdstuk: De kringloop van leven
De vlammen van het haardvuur dansten in de avondlucht, hun warmte omhulde de kleine kring. Ayna, Eva en Ilke zaten dicht bij elkaar, hun gezichten zacht verlicht door de gloed.
Ayna keek naar de vlammen, haar gedachten vol met de gebeurtenissen van de dag. "Grootmoeder," zei ze, haar stem zacht, "is al het leven heilig?"
Ilke glimlachte. "Ja, Ayna," zei ze. "Al het leven is heilig, van de kleinste insect tot de grootste boom. We zijn allemaal verbonden, met elkaar en met de natuur."
Eva knikte. "Maar wat onderscheidt leven dan van niet-leven?" vroeg ze. "Heeft een steen ook een ziel?"
Ilke lachte zachtjes. "Een steen heeft geen ziel zoals jij of ik," zei ze. "Maar hij heeft wel een eigen energie, een eigen kracht. Alles in de wereld heeft dat."
Ayna dacht na over haar woorden. "Dus Sfinx heeft een ziel?" vroeg ze.
"Natuurlijk heeft Sfinx een ziel," zei Ilke. "Hij is een levend wezen, net als jij en ik."
"En hebben insecten ook een ziel?" vroeg Eva. "Zelfs die vervelende wespen?"
Ilke glimlachte. "Ja, zelfs de wespen," zei ze. "Ze hebben allemaal ziel, een klein stukje van de Shakti-kracht, verbonden in een groepsziel."
"Dus planten hebben ook een ziel?" vroeg Eva. "En bomen ook? Want die creëren prachtige vruchten met hun Shakti-kracht, toch?"
"Precies," zei Ilke. "Planten en bomen hebben ook een groepsziel. Ze zijn net zo belangrijk als alle andere levende wezens."
"Maar hoe zit het dan met Fira en haar zonen?" vroeg Ayna. "Zij vinden dat het oké is om te jagen op dieren."
Ilke's gezicht vertrok in ernst. "Fira is een goede vrouw," zei ze. "Maar ze is ook een product van haar omgeving. Ze is opgegroeid in de stad, waar de mensen de natuur niet meer respecteren."
"Ze is toch getrouwd met die rijke koopman, Manosh?" vroeg Eva. "Hij moet toch weten dat het niet goed is om te jagen?"
Ilke schudde haar hoofd. "Manosh is een machtige man," zei ze. "Maar hij is ook een hebzuchtige man. Hij bekommert zich niet om de natuur, alleen om zijn eigen gewin."
Ayna voelde boosheid opkomen. "Het is niet eerlijk," zei ze. "De natuur heeft ons zoveel te bieden, en wij behandelen haar zo slecht."
Ilke legde haar hand op Ayna's schouder. "Wees niet te hard voor jezelf," zei ze. "We zijn allemaal mensen, en we maken allemaal fouten. Het is belangrijk dat we leren van onze fouten en dat we proberen om beter te doen."
Ayna keek naar de vlammen, haar gedachten diep. Ze wist dat Ilke gelijk had. Ze moesten allemaal hun best doen om de natuur te respecteren en te beschermen.
De Shakti-kracht stroomde door haar lichaam, haar kracht en moed gevend.
Ze wist dat ze een verschil kon maken.
De reis was nog maar net begonnen.
Zesde hoofdstuk: de wespen en de moestuin
De zon scheen door de bladeren van de bomen, terwijl Ayna en Eva door het bos wandelden. Ze genoten van de frisse lucht en de geur van de bloemen.
Op een open plek in het bos zagen ze een kadaver van een vogel, bedekt met wespen. Eva rilde van afschuw. "Weg met die beesten!" riep ze.
Maar Ayna hield haar tegen. "Wacht even," zei ze. "Grootmoeder Ilke heeft ons toch verteld dat wespen nuttige dieren zijn?"
"Nuttig?" Eva keek haar verbaasd aan. "Hoezo nuttig?"
Ayna dacht even na. "Ze bestuiven planten," zei ze. "En ze helpen bij het opruimen van kadavers."
"En ze vangen vliegen," voegde Ilke toe, die net bij hen kwam. "Zo helpen ze om insectenplagen te voorkomen."
Eva keek naar de wespen met andere ogen. "Dus ze zijn eigenlijk best belangrijk," zei ze.
"Ja," zei Ilke. "Ze zijn een belangrijk onderdeel van de natuur."
Ayna en Eva liepen verder door het bos. Ze kwamen langs de kleine moestuin, waar Ilke groenten en fruit verbouwde.
"Grootmoeder," vroeg Ayna, "hoe weet je wat je waar moet planten?"
Ilke glimlachte. "Dat is permacultuur," zei ze. "Dat is een manier van tuinieren die samenwerkt met de natuur."
"Hoe dan?" vroeg Eva.
Ilke legde uit hoe ze de planten zo plantte dat ze elkaar helpen. De bonen halen stikstof uit de lucht en voegen die toe aan de bodem, wat goed was voor de tomaten die ernaast stonden. De bloemen trekken bijen en andere bestuivers aan. En de kruiden helpen om schadelijke insecten te weren.
Ayna en Eva luisterden aandachtig. Ze vonden het fascinerend om te horen hoe alles in de natuur met elkaar verbonden was.
"Permacultuur is een prachtige manier van tuinieren," zei Ayna. "Het is goed voor de natuur en het is ook goed voor de mensen."
Ilke knikte. "Ja," zei ze. "Het is een manier van leven die in harmonie is met de natuur."
Ayna en Eva hielpen Ilke met het water geven van de planten. Ze genoten van het werken in de moestuin. Ze wisten dat ze hiermee een klein beetje bijdroegen aan een betere wereld.
De Shakti-kracht stroomde door hun lichaam, hen kracht en voldoening gevend.
Ze wisten dat ze op de goede weg waren.
De reis was nog maar net begonnen.
Bezoek aan de stad
Zevende hoofdstuk: De pendel van Omar
De ochtendgloed kleurde de hemel roze terwijl Ilke Ayna en Eva bij de keukentafel riep. "Ik heb een taak voor jullie," zei ze met een glimlach. "Ik heb een nieuw plantenschopje nodig voor de moestuin. Zouden jullie dat voor me kunnen kopen op de jaarmarkt in Albon?"
Eva's ogen fonkelden. "Jazeker!" riep ze. "Ik wilde altijd al naar de jaarmarkt!"
Ayna keek bedenkelijk. Ze dacht aan de hooghartige Fira en haar ontmoeting met haar zonen. "Weet je zeker dat we dat moeten doen?" vroeg ze.
Ilke legde haar hand op Ayna's schouder. "Maak je geen zorgen," zei ze. "De jaarmarkt is een plek voor iedereen. Je zult zien dat je het leuk zult vinden."
Ze gaf Ayna een klein zakje met geld. "Hier," zei ze. "Dit is meer dan genoeg om een plantenschopje te kopen."
Op weg naar de stad kregen ze een lift van Ravel, een boerenzoon die met zijn vracht pompoenen naar de markt ging. Eva en Ravel praatten de hele rit honderduit. Ayna keek glimlachend toe. Ze zag de vonken tussen hen overspringen.
Op de jaarmarkt liepen ze langs kraampjes vol met fruit, groenten, kleding en handwerk. Ayna hield haar ogen open voor een plantenschopje.
Bij een kleurrijk kraampje met edelstenen bleef ze plotseling staan. Een glimmende hanger trok haar aandacht. "Wat is dat?" vroeg ze aan de jonge marktkramer.
De jongen, met donker haar en ogen die even warm waren als de zon, lachte. "Dat is een pendel," zei hij. "Een instrument om je intuïtie te gebruiken."
Ayna was gefascineerd. Ze had nog nooit van een pendel gehoord. De jongen, Omar, legde uit hoe je de pendel kon gebruiken om antwoorden te krijgen op je vragen. Die antwoordde door van links naar rechts, of in cirkelvorm te bewegen.
Ayna wilde de pendel dolgraag kopen, maar ze had niet genoeg geld. Omar zag haar teleurstelling en zei met een glimlach: "Ik geef hem je cadeau."
Ayna's ogen wijd openden. "Echt?" vroeg ze.
Omar knikte. "Ja," zei hij. "Ik zie dat je er goed mee kunt omgaan."
De rest van de dag vlogen voorbij. Ayna en Eva liepen nog langs andere kraampjes, proefden van heerlijke lekkernijen en genoten van de drukte van de markt.
Op de terugweg praatten ze over de jongens die ze hadden ontmoet. Eva was duidelijk verliefd op Ravel, en Ayna kon haar gevoelens voor Omar niet ontkennen.
Thuisgekomen vertelden ze Ilke over hun avontuur. Ilke luisterde met een glimlach. "Het lijkt erop dat die jongens jullie harten hebben veroverd," zei ze.
Ze zette een pot thee op het vuur en zong terwijl ze de thee schonk een oud lied over drie heksen. In het lied werd de jongste heks verliefd op een prins. De oudste heks waarschuwde haar: "Laat je niet vangen door zijn schoonheid. De prins die je zoekt, leeft in je eigen hart."
Luister naar het originele lied van de 3 heksen.
Ayna keek Ilke vragend aan. "Is dat waar, oma?" vroeg ze.
Ilke knikte. "Ja," zei ze. "De kracht van de Shakti stroomt door ons allemaal. We hoeven alleen maar naar binnen te kijken om de liefde te vinden die we zoeken."
Ayna dacht na over Ilke's woorden. Ze voelde de warmte van de pendel in haar hand. Ze wist dat Ilke gelijk had. De kracht van de liefde was in haarzelf.
De reis was nog maar net begonnen.
Achtste hoofdstuk: Klanken van de ziel
De zon daalde in de gouden avondlucht, kleurde de wolken in tinten van roze en oranje. Ayna en Sfinx liepen naar de brug, waar ze op een warme zomerdag altijd water dronken uit het beekje.
Op de brug, met het kabbelende water onder haar voeten, voelde Ayna de vertrouwde drang om te dansen. Ze sloot haar ogen en liet de muziek van haar innerlijke stem haar lichaam leiden.
Toen ze haar ogen opende, zag ze Omar. Hij leunde tegen de reling van de brug, een glimlach op zijn gezicht. In zijn handen hield hij een vreemd instrument, met snaren die fonkelden in het avondlicht.
Omar begon te spelen. De klanken waren zacht en melodieus, vulden de lucht met een gevoel van warmte en harmonie. Ayna's lichaam bewoog instinctief op de muziek, haar bewegingen vloeiend en gracieus.
De muziek werd sneller, voller, en Ayna's dans werd wilder. Ze draaide en sprong, haar lichaam een wirwar van kleuren en energie. Omar improviseerde op zijn instrument, de klanken perfect afgestemd op Ayna's bewegingen.
Toen de muziek eindigde, bleef Ayna ademloos achter. Ze voelde zich lichter en vrijer dan ooit tevoren. Omar keek haar bewonderend aan. "Je bent een prachtige danseres," zei hij.
Ayna bloosde. "Bedankt," zei ze. "Jouw muziek was magisch."
Ze gingen samen aan de oever van het beekje zitten. Sfinx lag tevreden naast hen, kwispelend met zijn staart.
Ayna keek naar Omar. "Vertel me over je instrument," vroeg ze.
Omar glimlachte. "Het is een sitar," zei hij. "Een instrument uit mijn thuisland."
"Je thuisland?" Ayna's ogen wijd openden. "Waar kom je dan vandaan?"
Omar vertelde over zijn reizen naar verre landen. Hij vertelde over de kracht van klankschalen en andere muziekinstrumenten, en hoe hij had geleerd dat alles een frequentie heeft.
"Met muziek kun je je op die frequenties afstemmen," zei hij. "Je kunt jezelf in harmonie brengen, of je kunt ze gebruiken om te genezen."
Ayna was gefascineerd. "Is dat wat je wilt doen?" vroeg ze. "Mensen helpen met muziek?"
Omar knikte. "Ja," zei hij. "Mijn doel is om alle frequenties zo te kunnen sturen dat ik kan bijdragen aan het geluk van de wereld."
Ayna zuchtte. "O, dat zou ik ook graag willen."
Ze keek naar de zonsondergang, die de lucht kleurde in prachtige tinten van rood en paars. "Geloof je in Shakti?" vroeg ze.
Omar glimlachte. "Ik geloof in God," zei hij. "Een kracht die aan alles ten grondslag ligt en alles verbindt. Maar ik ben nog op zoek naar zijn naam."
Ayna keek hem vragend aan. "Kan God dan ook vrouwelijk zijn?" vroeg ze.
Omar lachte. "Waarom niet?" zei hij. "De kracht van God is oneindig. Ze kan zich manifesteren in alle vormen en frequenties."
Ayna dacht na over zijn woorden. Ze voelde een diepe connectie met Omar, een gevoel van samenzijn dat ze nog nooit met iemand anders had ervaren.
De zon verdween achter de horizon, waardoor de nacht viel. Ayna en Omar stonden op en liepen langzaam terug naar het dorp.
Ayna wist dat ze Omar nooit meer zou vergeten. Hij had haar een glimp laten zien van een nieuwe wereld, een wereld van muziek, magie en oneindige mogelijkheden.
De reis was nog maar net begonnen.
Negende hoofdstuk: De roep van de bron
De ochtendgloed kleurde de lucht in tinten van roze en oranje toen Ayna naar de bron van het riviertje liep. De dauwdruppels fonkelden op de bladeren van de bomen en de vogels zongen hun ochtendlied. Ayna voelde een onrust in haar hart, een diepe drang om te zingen. Ze kon de melodie die in haar hoofd rondspookte niet langer negeren.
Toen ze bij de bron aankwam, zag ze een vrouw zitten. Ze was gekleed in een lang wit gewaad, haar lange koperkleurige haar was gevlochten met bloemen. De vrouw leek te baden in het ochtendlicht, haar gezicht straalde een serene schoonheid uit.
Ayna voelde een diepe herkenning. Ze wist dat ze deze vrouw kende, van ergens diep van binnen. Het was alsof ze thuiskwam na een lange reis.
"Ayna," zei de vrouw met een zachte stem. "Ik ben Tishiana."
Ayna's hart bonkte in haar borst. "Tishiana," zei ze met tranen in haar ogen. "Ik ben blij je te ontmoeten."
Tishiana glimlachte. "Ik ook," zei ze. "Ik heb op je gewacht."
Ze legden hun handen in elkaar en zongen samen een lied. Het lied was oud en krachtig, en het stroomde door hen heen als een rivier van licht. Ayna's stem vermengde zich met die van Tishiana, en ze voelde hoe ze samensmolten in een perfecte harmonie.
Toen het lied was afgelopen, voelde Ayna zich herboren. Ze was gevuld met een diepe vrede en vreugde. Ze wist dat ze haar roeping had gevonden.
"Ik wil met je meegaan," zei ze tegen Tishiana. "Ik wil alles van je leren."
Tishiana glimlachte. "Je bent welkom," zei ze. "Maar het kan een lange tocht zijn."
Ayna dacht aan de reisverhalen van Omar, en hoe hij was verrijkt door zijn ervaringen. Ze wist dat ze dit ook wilde.
"Ik ben klaar," zei ze met vastberadenheid in haar stem.
Ze namen afscheid van Ilke en Eva. Ze waren verdrietig om Ayna te zien gaan, maar ze begrepen dat het haar lot was.
"Ga met de stroom mee," zei Ilke. "En vergeet nooit waar je vandaan komt."
Ayna en Tishiana vertrokken op hun reis naar het Land van de 1000 Bronnen. Ze wisten dat het een lange en avontuurlijke tocht zou worden, maar ze waren vastberaden om hun doel te bereiken.
Onderweg zongen ze liederen en deelden ze verhalen. Ze leerden van elkaar en groeiden dichter naar elkaar toe. Ayna leerde over de kracht van klanken en de helende werking van muziek. Tishiana leerde haar over de natuur en de wijsheid van de aarde.
Ayna voelde zich gelukkig en vrij. Ze wist dat ze op de juiste weg was.
De reis was nog maar net begonnen.
© Garsett Larosse
Koop nu het volledige boek Dansen met de Godin in ePUB formaat (gratis leesbaar met alle spelers)
Nu ook verkrijgbaar in het Engels en het Frans via uitgever www.healing-earth.org
